Het blijft een leuk verhaal!
Ik hou van bruisende enthousiasme, in alles. Maar… ooit heeft het me wel een beetje een gênante situatie bezorgd. Soms lig ik ’s avonds in bed en moet ik er nog aan terug denken. Dan lig ik gewoon hardop te lachen, want dat had ik weer!
Om het verhaal goed te begrijpen neem ik je eerst even mee in de voorgeschiedenis. Altijd als ik als styliste geboekt werd, plande ik met het bruidspaar een dag om alle locaties te bekijken. Zo konden we alle elementen meenemen in het stylingsplan én kon ik er een draaiboek van maken. Dus ook bij deze bruiloft bezochten we alle locaties, waaronder het kerkje.
We belde aan en de kosteres deed met een grote, vriendelijke lach de deur voor ons open. Enthousiast wenkte ze ons binnen en voorzag ons van een flinke bak thee. Lachend en vol passie leidde ze ons rond door ‘haar’ kerk. In het gesprek kwamen we er achter dat ze mijn huis wist te staan, mijn oom kende en ook zij dol is op de zee. Ik mocht haar altijd bellen of appen en ze keek heel erg naar de trouwdag uit. Kortom, ik had een klik met haar. Het was gewoon een heerlijk warm contact.
Op de trouwdag, 6 maanden later zag ik de dominee en de kosteres al staan voor de kerk. De dominee kreeg netjes een hand van me en de kosteres, die lieverd, besloot ik een knuffel te geven. Ondertussen riep ik; wat leuk je weer te zien! Nog glimlachend liep ik naar binnen om aan mijn werk te beginnen. Wie komt er in de hal op me af rennen om me drie dikke zoenen te geven? De kosteres! Degene die ik in mijn beleving net had staan knuffelen!
Verschrikt vraag ik haar wie er dan bij de deur staat, blijk dat ik de vrouw van de dominee heb staan knuffelen! Een volslagen onbekende van me! Snel ben ik terug gegaan om mijn verontschuldigingen aan te bieden. De vrouw van de dominee kon er erg hard om lachen en zei; ‘ik vond je al zo lekker enthousiast!’